Memendam vs menegur..

Awak tak boleh lah selalu macam ni. Setiap kali terasa dengan orang, awak pendam perasaan. Lama-lama jadi dendam tau!


Erm..bukan macam tu. Kalau situasi tu jadi kat saya, contohnya saya yang terasa dengan seseorang, saya rasa saya tak patut terasa dengan dia.


Maksudnya?


Ye lah..untuk difahami, kita kena memahami terlebih dahulu. Saya rasa saya tak patut terasa dengan orang tu sebab tu sebenarnya memang perangai dan sifat dia. Kita kenalah belajar menerima orang seadanya. Bukan ke macam tu?

Betul..tapi cuba awak fikir. Kalau awak tak tegur, dia akan ulang perangai yang sama dan orang lain akan terasa pulak.


Tapi penerimaan setiap orang berbeza..mungkin A boleh terima perangai C tapi B tak boleh terima perangai C. Contohnya kalau dah ditegur dan C berubah perangai, kemungkinan pula A tak boleh terima cara baru C walaupun B boleh terima. Faham tak analogi saya?


Faham..tapi dalam konteks sekarang, untuk jaga persahabatan ni, awak tak bolehlah pendam perasaan awak. Kita kenalah saling tegur menegur.


Memanglah..kita kena tegur kalau perkara tu bercanggah dengan syariat..tapi kadang-kadang ada perkara yang kita tak perlu tegur, sebaliknya, kita kena terima orang tu seadanya. Kita tak boleh nak ubah perangai orang, tapi kita boleh belajar menerima perangai orang. Kalau kita tegur dengan harapan dia berubah perangai, bukan ke dia akan berubah atas dasar hipokrit dan sementara?

Mungkin, tapi mungkin juga dia akan berubah menjadi lebih baik selepas ditegur. Kadang-kadang orang tak nampak kesalahan diri sendiri. Perlu ada orang lain yang ingatkan dan menegur. Dengan memendam perasaan, masalah tak kan selesai.


Tapi saya bukan pendam sampai jadi dendam. Saya mendiamkan diri sebab saya rasa kalau saya tegur, persahabatan ni akan terjejas.


Kenapa pulak?


Contohnya dalam situasi saya sebagai orang yang ditegur, tentulah hati tak tenang memikirkan sahabat yang menegur kita dan penerimaan dia terhadap kita.

Mana boleh macam tu..sampai bila nak jaga hati orang. Hati kita sendiri yang parah.


Dalam konsep bersahabat, kita akan rasa gembira melihat sahabat-sahabat kita gembira. Hati sendiri boleh dirawat, hati orang kita tak mampu. Yang paling penting kita kena berlapang dada dengan sahabat. Terima seadanya. Fikirkan apa yang kita boleh bagi, bukan apa yang kita kena terima..


sekadar perkongsian dr blog seorang sahabat...wallahu'alam..